ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗΣ

Εγώ η μποτίλια στο πέλαγος
ο κόμπος στο λαιμό
η σπασμένη φτερούγα.
Εγώ ο σπασμός
το πεταμένο κόκκαλο
και η απόγνωση πάλι.
Εγώ ο βυθός
το ρημαγμένο σύνθημα και το καμένο χαρτί
η συνεχής διάβρωση
το φάντασμα της απέναντι όχθης

ψηλαφίζοντας στο σκοτάδι
στον ύπνο
το πρόσωπο της ψυχής σου
για να βεβαιωθώ πως υπάρχεις. 

Από τη ποιητική συλλογή "Απέναντι" του Δημήτρη Α.Δημητριάδη

ΔΡΟΜΟΣ ΠΑΛΙΟΣ

Σαράντα χρόνια τώρα

βγαίνεις από την ίδια αυλή

περπατάς στους ίδιους δρόμους

τους πατρογονικούς.

Η πατημασιά σου ελαφραίνει

γίνεται παιδική, εφηβική.

Ό,τι έζησες ,σαν παλιός εραστής, έρχεται

σε τυλίγει, σε ζεσταίνει.

Κι όσους δρόμους ξένους και αν πάτησες

πολύβουους ,πολύγλωσσους, μαργιόλικους

αυτός, ο πρώτος, ο παλιός

ο δικός σου δρόμος

αυτό το χώμα, μόνο αυτό

θα μιλάει στην καρδιά σου

θα ριζώνει στο μυαλό σου.

Έχοντας πλήρη γνώση πια

ότι σε αυτό, μόνο σε αυτό

στο τέλος  θα παραδοθείς.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΙΤΑΣ - Ο δρόμος για το ανέφικτο

Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα στη σιωπή
οχυρωμένη στο φως
ελαφρύτερη απ' το τίποτα
η ακαθόριστη πτήση των σινιάλων
γιατί όταν ερχόταν ο λόγος
ήμουν αλλού
η μνήμη σ' άλλες απόκρημνες διαστάσεις.
Δέντρο γερμένο στο κενό
γερασμένη ανάμνηση στον άνεμο
οι άνθρωποι
μα πιο πολύ
ο απελπισμένος έρωτας του ανέφικτου
ιερογλυφικά
κυοφορούμενου πεπρωμένου
ο ανθός μιας πληγής στο σύμπαν
μες στα βιβλία ο ουρανός ολοένα χαμηλώνει
κατά που πέφτει η αγάπη...
Ώρες ολόκληρες τις προφητείες μιας άνοιξης
πέρασα ξοδεύοντας
να βρω τις μυστικές λέξεις
το δρόμο για το πέραν.

Τώρα έχω να διασχίσω
μια παλίρροια φωτός
και νεύματα αποχαιρετισμού.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν 2011

Έλενα Καραγιαννίδου-Προθάλαμος

Αυτή η πόρτα δεν ανοίγει.
Στέκει ερμητικά πλέον κλειστή.
Πίσω της χορεύουν τοπία
λουσμένα στο φως ή στο χιόνι.
Διακοπές στη θάλασσα ή σε ορεινά μέρη.
Παρέες που γελούν δυνατά
πίνοντας αχνιστό καφέ
ή που χαζογελάνε ζαλισμένες από τα ποτά.
Γυναίκες ιλουστρασιόν
μαυλίζουν τα πλήθη.
Παιδιά που έχουν ξεχάσει
να χρωματίζουν το γκρι.
Πού και πού φιλιά άνευρα
ξεγελάνε προσωρινά το κενό.

Παρακαλώ χάστε για πάντα το κλειδί.
Οι προθάλαμοι πιο πολύ μας ταιριάζουν.

Σταύρος Ζαφειρίου-Η Άτροπος των Ημερών

Τότε απλώθηκε ο λόγος σαν ιστός
και παγιδεύτηκε στο κέντρο του ο χώρος,
προσμένοντας την αδηφάγο αράχνη.
Εκείνη δρασκέλισε το νεύρο του πράσινου φύλλου,
εκεί όπου διάφανο φώλιαζε το νερό,
με πόδια εμπρός και πόδια πίσω ισορροπώντας,
σέρνοντας και προσθέτοντας το βδελυρό ένδυμά της,
ξεκίνησε από τον ίσκιο του λόγου,
κατεβαίνοντας στη μεριά μας,
μια και εμείς ορίζουμε τις διαστάσεις του χώρου
και ο χώρος υφαίνει το σχήμα του γύρω από εμάς,
μια και εμείς είμαστε ο ίδιος ο χώρος
και ο χώρος υπάρχει στον χώρο χάρη σ’ εμάς.

Από τη ποιητική συλλογή «Χωρικά» 2007

Αργύρης Χιόνης-Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983

Βασίλης Φαϊτάς- Αγρύπνια

Φως, χυμένο αίμα της νύχτας
φως, αγρύπνια γαντζωμένη στις αρτηρίες μας,
λίγο προτού η άβυσσος καταπιεί την ιστορία
η εποχή μάς έχει εγκαταλείψει.
Είμαι το τελευταίο ζωντανό μήνυμα,
η τελευταία ουτοπία,
ο ασυρματιστής που εκπέμπει
την ψυχή του.

ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ-Μονάχα με την ποίηση

Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών

Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο (1983)