Τότε απλώθηκε ο λόγος σαν ιστός
και παγιδεύτηκε στο κέντρο του ο χώρος,
προσμένοντας την αδηφάγο αράχνη.
Εκείνη δρασκέλισε το νεύρο του πράσινου φύλλου,
εκεί όπου διάφανο φώλιαζε το νερό,
με πόδια εμπρός και πόδια πίσω ισορροπώντας,
σέρνοντας και προσθέτοντας το βδελυρό ένδυμά της,
ξεκίνησε από τον ίσκιο του λόγου,
κατεβαίνοντας στη μεριά μας,
μια και εμείς ορίζουμε τις διαστάσεις του χώρου
και ο χώρος υφαίνει το σχήμα του γύρω από εμάς,
μια και εμείς είμαστε ο ίδιος ο χώρος
και ο χώρος υπάρχει στον χώρο χάρη σ’ εμάς.
Από τη ποιητική συλλογή «Χωρικά» 2007
Αφετηρία φαντασίας…
Πριν από 21 ώρες
4 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Άλλος ένας σημαντικός ποιητής. Ο Σταύρος Ζαφειρίου είναι μια ξεχωριστή φωνή.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα, Έλενα.
Χαιρετώ σε Τόλη...
Πράγματι πολύ ξεχωριστή φωνή..
Καλή εβδομάδα και σε σένα..
Έλενα, πάλι σε χάσαμε. Ας ελπίσουμε να υπάρχει ένας καλός ανοιξιάτικος λόγος.
Τόλη μου.. ας πούμε ότι περνάω μια φάση..που πολύ λίγο έχει να κάνει με τις εποχές... θα ξαναβρεθούμε πάλι..
Δημοσίευση σχολίου