Αυτή η πόρτα δεν ανοίγει.
Στέκει ερμητικά πλέον κλειστή.
Πίσω της χορεύουν τοπία
λουσμένα στο φως ή στο χιόνι.
Διακοπές στη θάλασσα ή σε ορεινά μέρη.
Παρέες που γελούν δυνατά
πίνοντας αχνιστό καφέ
ή που χαζογελάνε ζαλισμένες από τα ποτά.
Γυναίκες ιλουστρασιόν
μαυλίζουν τα πλήθη.
Παιδιά που έχουν ξεχάσει
να χρωματίζουν το γκρι.
Πού και πού φιλιά άνευρα
ξεγελάνε προσωρινά το κενό.
Παρακαλώ χάστε για πάντα το κλειδί.
Οι προθάλαμοι πιο πολύ μας ταιριάζουν.
Αφετηρία φαντασίας…
Πριν από 3 ώρες
10 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Χαίρομαι για την επιστροφή σου, Έλενα, με το ωραίο αυτό ποίημα στο μελαγχολικό μοτίβο της πραγματικότητας. Καλή συνέχεια με χαμόγελα ελπίζω.
Γεια σου Τόλη..
"Σκούριασα" λίγο αλλά σε ευχαριστώ..
Όσο για το χαμόγελο είναι πιο δυνατό από ποτέ.. παρ΄όλες τις αντιξοότητες..
Πιστεύω η επόμενη φορά που θα τα πούμε να είναι από κοντά..
Επιστροφή στα μονοπάτια της ποίησης εκεί που η πόρτα είναι πάντα ανοικτή. Όμορφη η επιστροφή σου ΄Ελενα μου.
Γεια σου Ανδρέα μου. Επειδή έλειψα δεν σημαίνει ότι έφυγα για πάντα.. θα γυρίσω στον κατάλληλο χρόνο..
άλλωστε, όπως το είπες εύστοχα, εκεί η πόρτα είναι πάντα ανοικτή..Φιλιά...
Γεια σου Έλενα.
Μεθυσμένες πόρτες
σε φασαριόζικα μπαρ
γεμάτα θαμώνες
η ζωή μας'
που τις κλωτσάμε
κι ανοιγοκλείνουν
ζαλίζοντας που και που
καμιά αληθινή ευκαιρία
για πραγματική μέθη.
Καλή βδομάδα.
Γεια σου Κωνσταντίνε..
Πάντα ποιητικός..
Η πραγματική μέθη δεν έχει να κάνει με μπαρ... άμα το καταλάβουμε αυτό..τότε θα έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά..
Καλή εβδομάδα και σε σένα..
Μεθυστικό άρωμα που αναβλύζει ζωή !
Υπέροχο Ελένα..
Καλά Χριστούγεννα, Έλενα. Και τον νέο χρόνο να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες σου.
Εικόνα καρτούν
Κραυγές,
πανηγυρίζουν το φόβο στον οποίο ζούμε
μας ξεμυαλίζει να γυρνούμε
ως ακέφαλα κοτόπουλα
σα σπονδή στο Τέρας
ως κρυογένεση.
Έλα μαρτυρικά, μόνο έλα
έστω κι αν σου λείπουν τα πόδια
άρπα το κεφάλι γερά κι ας τρεκλίζεις
στη μασχάλη σου
σα πετιμέζι
τσουλάει το αίμα
κάτω από κλειστή πόρτα
συντηρεί την αιτία.
Είστε ποιήτρια..... ο κόσμος σκληραίνει, εσείς και το νιώθετε και κυρίως μπορείτε να το δώσετε σαν δώρο, στους ''άλλους''.
Θα ήθελα τόσο να γράφετε εσείς, λιγότερο ''γλυκά'', για να είναι γλυκείς οι πόνοι κι άρα τα όνειρα.
Κοιτάξτε το τέλος του ποιήματός σας!
Δεν σας κρίνω, κρίνουν οι φελλοί μόνον....και συνήθως μηχανικά ''θετικά''. Σαν σε απογευματινό τέιο...
Σας θαυμάζω και ''έχω απαιτήσεις'', όπως ο καθένας από αυτούς που θεωρεί λίγο ''δικούς'' του.
Ευχαριστώ για τη συγκίνηση, συγνώμη για την ανάρμοστη παρουσία αγνώστου, περιμένω την επόμενη συγκίνηση, με αγωνία.
Νίκος Κυριακίδης ( αναγνώστης)
Δημοσίευση σχολίου