ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ-Μοναξιά

Χρόνια τώρα βρήκε η ορφάνια καταφύγιο στο βλέμμα.
Ερμητικά κλεισμένα παραθυρόφυλλα τα χείλη.
Τα χέρια, εργάτες ακούραστοι στο φέγγος της μέρας,
υπηρέτες άνεργοι στη πίσσα της νύχτας.

Μεσ’ την οικεία σιωπή που φέρνει το βράδυ,
η εγκατάλειψη το δωμάτιο μπορεί και γεμίζει.
Απέραντη γάζα μοναξιάς τυλίγει τα μέλη,
Άμυνα, αποστείρωση στην ανθρώπινη οδύνη.

Τι κι αν τα φώτα ανάβεις,
Τι κι αν αρχίζουν μουσικές να χορεύουν,
Τι κι αν περιοδικά ξεφυλλίζεις,
Τι κι αν αγαπημένα βιβλία διαβάζεις.

Πλέον οι νύχτες δύσκολα περνούν.
Μόνο τα βλέφαρα σα σφαλίσουν,
διασχίζοντας την πύλη των ονείρων
ίσως εκεί τα κόκκινα ίχνη φανούν.
Τότε ίσως γυαλίσει για λίγο
εκείνη η θαμπάδα που αλλοίωσε το βλέμμα.