Είχα ξεχάσει πώς είναι να σε ακούν.
Μιλούσα και η φωνή μου έπεφτε στο κενό,
σκόνταφτε σε υψωμένους τοίχους,
κοβόταν στην φλυαρία των άλλων.
Χτυπώντας σε αυτιά κλειστά
σε ακόμα πιο κλειστές ψυχές,
ο αντίλαλος σκορπιζόταν
σε γκρεμούς και σπηλιές.
Ζητούσε γέφυρες να βρει,
ποτάμια ζωής να ενώσει
που ρέουν παράλληλα
στο ατέλειωτο σύμπαν.
Τώρα φωνή μου,
ακούραστε μεταδότη της σκέψης
το φορτίο σου ελαφραίνει,
νομίζω οι θύρες έχουν ανοίξει.
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009
EΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ-Η φωνή
Αναρτήθηκε από ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY στις 12:19 μ.μ.
Ετικέτες Ποιήματα μου-ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΕΝΑ, ΠΟΙΗΣΗ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Η φωνή σου, Έλενα μου, ακούγεται μέσα από τη μελωδία των στίχων σου.
Καλησπέρα Ανδρέα.Χαίρομαι που είσαι ένας από τους ακροατές..
Δημοσίευση σχολίου