με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θα ‘θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)
innere Stimme → εσωτερική φωνή, εσωτερικός μονόλογος
Πριν από 3 ώρες
.jpg)
15 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Έλενα όπως πάντα βρίσκω και πάλι πολύ καλή την επιλογή σου και με αυτό το ποίημα που διαβάζω και στην σημερινή ανάρτηση σου!!
Από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Τόλη Νικηφόρου, κύματα τρυφερότητας νιώθω να δονούν την ψυχή μου πίσω από κάθε του λέξη ,γιατί ίσως κάπου μέσα μου να ζει ακόμα αυτό το παιδί που δεν λέει να μεγαλώσει...
το παιδί που δεν δέχεται
πως μπορεί να γελάει
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει...
αλλά και που πάντα θα ονειρεύεται ,να φτειάξει την ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του...
Ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και για τους δυό
πάντα θα ταξιδεύω με τους στοίχους σας!!!
Την καλημέρα μου!
ELENA, την ανάρτηση αυτή χωρίς να το ξέρεις την έκανες για..... μένα.
1. Γιατί σαν σήμερα πριν από πολλάάααα χρόνια ήρθα σε αυτό τον κόσμο για να τον..... κατακτήσω.
2.Γιατί το πρώτο μου ποίημα το έγραψα στην κυριολεξία με το "προσωπο κολλημένο στο τζάμι" του δωματίου μου το 1955 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Εκείνη την εποχή στην Κύπρο επικρατούσε ο απελευθερωτικός από τους Άγγλους αγώνας και είμασταν όλοι συναισθηματικά επηρεασμένοι. Ιδίως εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού που δεν είχαμε δει ακόμη την πατρίδα.
Έβρεχε κείνη την ημέρα και με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι είχα γράψει:(θυμάμαι μόνο την αρχή.
"Με μια σταγόνα της βροχής
που πέφτει και κυλάει
με μια φωνή που ακούγεται να τρέμει
βουλιάζει ο ουρανός στα γκρίζα σύννεφα και χάθηκε η ελπίδα"
Ήμουν τότε μόνο 10 ετών.
Σε ευχαριστώ που με ταξίδεψες τόσο μακρυά στο χρόνο και στον χώρο.
Να είσαι πάντα καλά.
πάντα παιδί ο Τόλης Νικηφόρου
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
τι λέτε;
παίζουμε;
Φίλη μου Βάσω, έτσι είναι..σε αυτό το ποίημα, σαν κύμα αναβλύζει η τρυφερότητα.. ξυπνώντας το παιδί που είναι μέσα μας..
Επίσης αυτοί που είναι γονείς ξέρουν καλύτερα ότι τα παιδιά αν δουν-ιδιαίτερα- τους γονείς τους να κλαίνε, κλαίνε κι αυτά..συμπονούν.
Ας ευχαριστήσουμε τον Τόλη Νικηφόρου για αυτό το τόσο όμορφο ποίημα.Εγώ απλώς το ανάρτησα..
Σου εύχομαι ένα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο..
CHRISTOBAL.
Ήσουν ένα χαρισματικό 10χρονο βλέπω...
Ίσως αν είχαν φωνή τα τζάμια των παραθύρων, να μας έλεγαν για αρκετά παιδιά που λαχταρούσαν πολύχρωμους κόσμους και μακρινές πατρίδες..
Μην ευχαριστείς εμένα για το μακρινό ταξίδι της μνήμης, δεν έκανα εγώ κάτι..τον ποιητή θα πρέπει να ευχαριστήσεις...
Να είσαι και εσύ πάντα καλά..
Νίκο,έχουμε παιχνιδιάρικη διάθεση βλέπω,ε;
Να ξερες πόσα μου θύμησε και εμένα αυτός ο στίχος.. ήμουν ολίγον αγοροκόριτσο βλέπεις μικρή και έπαιζα πολύ μπίλιες..πολύ όμορφα χρόνια τότε.. κι ας ήταν φτωχικά.. διόλου δεν μας ένοιαζε..
Εύχομαι να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο..
Το παιδί ταυτισμένο με τη ζωή.
Αλλάζει χρώματα η διάθεση του
με την διάθεση των καιρών
κι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αιωνίου συνόλου.
Ουδέποτε μοναχικό
ακόμα και κλεισμένο στον κόσμο του.
Ενωμένο με τα πιο ευαίσθητα ερεθίσματα ανταποκρίνεται
στους πιο ανεπαίσθητους παλμούς της ζωής.
Ευτυχισμένο από αιτία.
Καλή βδομάδα να έχουμε.
Πολύ ωραίο ποίημα πράγματι, κι αυτό που το αναδεικνύει περισσότερο είναι το βίωμα. Φαίνεται κι απ' τις φράσεις που χρησιμοποιεί ο Ποιητής:
πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
τσέπες γεμάτες μπίλιες
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
τρύπιο παλτό
ζεστά κάστανα
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί ένα ποίημα να περιγράφει με ωραίο τρόπο (ακόμα κι υπερβατικό) κάποια θέματα, αλλά όταν όμως αποτελεί και βιωμα του δημιουργού, τότε αυτό φαίνεται κι έτσι το ποίημα απογειώνεται!
Απ' την τελική αυτή πτήση που συντελείται, φυσικό είναι περισσότερο κερδισμένος να βγαίνει ο (με πνευματικές ανατάσεις) αναγνώστης!
Μπράβο Έλενα, συνέχιζε να μας προσφέρεις τέτοιες πτήσεις! Τα εύσημα βέβαια και στο Μακεδόνα Ποιητή!
Γεια σου Κωνσταντίνε..
εννοείται ότι τα παιδιά είναι ταυτισμένα με τη ζωή..είναι η συνέχεια της ζωής..
Αθώο βλέμμα, αθώα αισθήματα.
Καλή εβδομάδα και σε σένα.
Diatton,
σου βρίσκω δίκιο... νομίζω ότι ο Τόλης Νικηφόρου όντως είχε τις τσέπες του γεμάτες μπίλιες μικρός.. αυτή τη αίσθηση σου δίνει και για όλα τα υπόλοιπα επίσης..
Εμείς δεν έχουμε παρά να απογειωθούμε με το ποίημα..
Το μπράβο δεν ανήκει σε μένα.Όλα τα εύσημα για τον ποιητή μας..
Και μπίλιες να μην είχε στις τσέπες του τα νεανικά του χρόνια ο Ποιητής (ακόμα δηλαδή κι αν η φράση αυτή είναι προϊόν έμπνευσης ή εννοιολογικού δανεισμού), αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Ένα ποίημα ξεχωρίζει πότε είναι βιωμένο. Απ' τις απτές, χαρακτηριστικές κι ιδιαίτερες λέξεις και φράσεις του...
Όσο για την πτήση σ' αυτό το σημερινό ταξίδι (ποίηση και πτήση πάνε μαζί), και βέβαια μας την πρόσφερε ο Ποιητής με το υψιπετές αεροπλάνο της διανόησής του. Εσύ όμως μας πρόσφερες τα εισιτήρια...
Καλό σου βράδυ Έλενα...
Αφού το τοποθετείς έτσι.. τότε χαίρομαι που μπόρεσα να προσφέρω αυτά τα εισιτήρια..
Καλό σου απόγευμα..
Έλενα, σε ευχαριστώ θερμά, σας ευχαριστώ όλους. Όλα τα στοιχεία του ποιήματος είναι απολύτως αληθινά. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει, ήμουν ώρες ατέλειωτες μόνος στο σπίτι και συχνά κολλούσα τη μύτη μου στο τζάμι και κοίταζα έξω απ' το μπαλκόνι την απέραντη και έρημη Πλατεία Δικαστηρίων (γεννήθηκα και μεγάλωσα την οδό Αγνώστου Στρατιώτου).
Και, ναι, οι τσέπες μου ήταν γεμάτες μπίλιες (ή γκαζιές). Ήμουν ένα παιδί της γειτονιάς. Και μπορώ να απαριθμήσω είκοσι ή τριάντα αυτοσχέδια παιχνίδια στους δρόμους της και την πλατεία. Παραμένει πάντα ζωντανή μέσα μου η θλίψη της εποχής εκείνης, ζωντανή και η αθωότητά της.
Να είστε καλά.
Γεια σου Τόλη..
Χαίρομαι που επιβεβαιώνεις ότι οι στίχοι του ποιήματος σου είναι πέρα για πέρα βιωματικοί.Μεταγγίζονται τα συναισθήματα εκείνης της εποχής...
Όσο για τις γκαζιές ή μπίλιες, δεν ήμουν το κορίτσι που έπαιζε με κούκλες..οπότε τις θυμάμαι και εγώ με νοσταλγία..
Εμείς πρέπει να ευχαριστήσουμε εσένα για το τόσο τρυφερό ποίημα .. όχι εσύ εμάς.. Καλό απόγευμα εύχομαι..
Δε χρειαζόταν να μας το πει ο Ποιητής, μας το είχε ιστορήσει ήδη, με περίτρανο αλλά και με ανάγλυφο τρόπο, το πνευματικό του πόνημα που διαβάσαμε εδώ. Απ' τη στιγμή όμως που θέλησε να τοποθετηθεί ο ίδιος, του πρέπουν άπειρα ευχαριστώ και μια ομολογία ότι έχει την απεριόριστη εκτίμησή μας! Αυτός είναι κι ο λόγος που εμφανίζομαι για άλλη μια φορά στην ανάρτηση αυτή...
Την καλημέρα μου σε όλους!
Δημοσίευση σχολίου