Οι λέξεις πεθαίνουν
αργά,
σχεδόν βασανιστικά.
Σταυρώνονται καρτερικά
σε ράφια βιβλιοπωλείων.
Θάβονται καθημερινά
σε φέρετρα λεξικών
εν μέσω λαμπρών κηδειών
και σεβάσμιων επιθανάτιων λόγων.
Η νεκρική πομπή
σχηματισμένη από νέους
που χαριεντίζονται θορυβωδώς
-άλλωστε αυτός ο θάνατος δεν τους αγγίζει.
Μονάχα μια συστάδα γέρων
στέκει παράμερα
-θρηνούνε χαμηλόφωνα-
με χέρια τρεμάμενα
ανάβουν το καντήλι.
innere Stimme → εσωτερική φωνή, εσωτερικός μονόλογος
Πριν από 4 ώρες
.jpg)
12 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Ο καθημερινός θάνατος των λέξεων, δυστυχώς αφήνει τους πολλούς ασυγκίνητους, στις μέρες τούτες που ζούμε. Φθάσαμε άραγε στο σημείο να θρηνούν μόνο οι γέροι το θάνατό τους;
Δεν υπάρχει ελπίδα;
Ωραία η μουσική υπόκρουση της σελίδας σου. Το ποίημα απλά υπέροχο.
Καλό σου βράδυ
"Οι λεξεις πεθαίνουν αργά...
...θάβονται καθημερινά..
Οι λέξεις παίρνουν πνοή
από την δικια μας ματιά
κι όταν εμείς δεν θαμαστε πια
καινούργια μάτια θα τις
ξαναζωντανέψουν
Έχει μια θλίψη η ποιηση σου
σαν μια γυναίκα που περιμένει
σιωπηλή μέσα στη νυχτα
Ν’ ανάψω το φως...?
.......
Ας με συγχωρούσε τουλάχιστον ο θεός της σφήκας όχι ο θεός της μέλισσας
που έχω δοκιμάσει όλα τα κεντριά των ιοβόλων λόγων επάνω μου..
......την καλημέρα μου!
Οι λέξεις πεθαίνουν,
μα ξαναφυτρώνουν, σαν τα φύλλα των δένδρων.
Μας δροσίζουν, σαν είναι καταπράσινες.
Μας κατακαίνε σαν μαραθούν.
Θα μου επιτρέψεις το σάββατο, να συμπεριλάβω κάποια απο τα ποιήματά σου στην ραδιοφωνική μου εκπομπή;
Αν έχεις αντίρηση, άφησε ένα σχόλιο στην ανάρτηση του radioblogspot.
Nα είσαι καλά Έλενα.
Σκορπιέ,τουλάχιστον όταν έγραψα αυτό το ποίημα είχα αυτή την αίσθηση... Δεν τελείωσα ακόμα βέβαια με το θέμα Λέξεις.. σίγουρα θα ξαναγράψω και κάτι ακόμα, γιατί η γλώσσα είναι ζωντανή και μεταλλάσσεται..απορρίπτει και εισάγει νέες λέξεις.. οπότε στο βάθος είμαι και λίγο αισιόδοξη..Αν και η ορθογραφία των πιο νέων ανθρώπων είναι λίγο πικρή ιστορία νομίζω...
Velvet 2
--------------
Θέλω και εγώ να διατηρώ αυτή την αισιοδοξία..
Όσο για τη θλίψη,ήταν το θέμα μου τέτοιο.
Φως? Το ημίφως θα ήταν προτιμότερο...γιατί τα μάτια συνηθίζουν στο σκοτάδι...
Γεια σου Στρατή...
με την ατελείωτη έμπνευση...
Ποιος κρουνός ανοίγει και μας χαρίζεις τόση έμπνευση απλόχερα;
Καλό απόγευμα..
Επίκουρος
------------
Γέννηση και θάνατος λοιπόν...
Η αιώνια διαδρομή..
Φυσικά και μπορείς να συμπεριλάβεις κάποια ποιήματα στην εκπομπή σου.Τιμή μου..
Πες μου αν θέλεις πότε είναι η εκπομπή, αν μπορέσω, να σε παρακολουθήσω.
Καλό απόγευμα.
Τι σε έκανε να σκεφτείς ότι οι λέξεις πεθαίνουν? Εσύ που είσαι η εμπνεύστρια γνωρίζεις...
Μολόγα! :)
Καλό βράδυ.
Γεια σου Κωνσταντίνε..
Να το ομολογήσω;:)
Η αλήθεια είναι ότι η έμπνευση προέκυψε από την αφήγηση μίας φίλης που μου είπε ότι σε μία έξοδο με έναν άντρα είπε σε αυτόν ένα ανέκδοτο,και αυτός αντί να γελάσει της είπε απλώς lol (lough out loud).Δηλαδή οι συντομογραφίες του υπολογιστή μπήκαν για τα καλά και στις τετ-α-τετ επαφές. Εκτός των λέξεων, πεθαίνουν δυστυχώς και οι αισθήσεις..
Φυσικά έχω παρατηρήσει ήδη ότι το λεξιλόγιο στις νεαρότερες ηλικίες φτωχαίνει απειλητικά..
Με ένα μικρό ποίημα, με "λίγες λέξεις" (χρησιμοποιώντας όμως κατάλληλα τα υπερβατικά όπλα της ποίησης), πέτυχες να αποδώσεις βαθυστόχαστα νοήματα, πράγματα που άλλοι θα χρειάζονταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να τα περιγράψουν...
Και φυσικά έπρεπε να παρουσιαστεί το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των γεννεών. Σήμερα οι νέοι έχουν διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα απ' ότι οι παλιότερες γενιές. Τολμώ να πω ότι η ίδια η Τέχνη θρηνεί με τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι νέοι...
Συγχαρητήρια πολλά Έλενα. Χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω στην εποχή μας να εξακολουθούν ακόμα να γίνονται τόσο αξιόλογες ποιητικές καταθέσεις...
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια..αν και εγώ νομίζω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να τα αξίζω..Όσο για το θέμα μας,παρ' όλο που ακούγομαι απαισιόδοξη, έχω ελπίδα μέσα μου.. Καλό Σαββατόβραδο..
Δημοσίευση σχολίου