ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ-Αποσπάσματα

--Από ανεπάρκεια βίου καταφεύγουμε σε φαντασίες και εξαερωνόμαστε στο ανύπαρκτο.
--Την αρετή περισσότερο την εκτιμούν οι χαρακτήρες με πάθη, τη μοναξιά εκείνοι που λαχταρούν τη συντροφιά των άλλων και τη σιωπή όσοι έχουν τα σπουδαιότερα να πουν.
--Η καχυποψία είναι κακομοιριά, η δυσπιστία φτώχεια. Συνεχώς το διαπιστώνω, από κανένα δεν κινδυνεύω, από τον εαυτό μου μονάχα.
--Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριό μου, εσύ ήσουνα μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ και εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο έρωτας μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω. Κι όταν σε βρήκα σ’ άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου.