ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ-Κήπος

Μαχαίρι κάθε μολυβιά,
πληγή η κάθε λέξη.
Κάθε φράση ένας γκρεμός,
πέφτεις, τσακίζεσαι, ματώνεις
και ολοένα σκαρφαλώνεις.

Γραπώνεις κάθε πέτρα,
πατάς σε έδαφος σαθρό
το χέρι ψάχνεις
που θα σε κρατά να μη χαθείς
στις απύθμενες χαράδρες
της ζωής και του θανάτου.

Τη ψυχή σου θα ΄πρεπε να αφήσεις
δωμάτιο κλειστό, χωρίς ίχνος φωτός,
πίσσα σκοτάδι.
Μα την ισχνή πανοπλία της, σχίζουν χαραμάδες,
πότε μπάζουν τις πρώτες ηλιαχτίδες
πότε τις ψεύτικες λάμψεις της νυκτός.

Αντί να γυρίσεις το κλειδί,
να ανθοφορήσει ο κήπος της ζωή σου,
πάλι ανοικτά αφήνεις,
ενώ οι ληστές να αρπάξουν καραδοκούν,
οι χειμώνες να παγώσουν απειλούν
τους σπόρους που με τόσο σθένος διαφύλαξες
από τόσες μπόρες, τόσες καταιγίδες.

Ακόμα δεν έμαθες, πότε θα μάθεις?
Πόσα άνθη θα τσαλαπατηθούν,
πόσα φρούτα θα λιωθούν,
πόσα παράσιτα θα μολύνουν
το κήπο της ψυχής σου?
Ακόμα να μάθεις…