Μαχαίρι κάθε μολυβιά,
πληγή η κάθε λέξη.
Κάθε φράση ένας γκρεμός,
πέφτεις, τσακίζεσαι, ματώνεις
και ολοένα σκαρφαλώνεις.
Γραπώνεις κάθε πέτρα,
πατάς σε έδαφος σαθρό
το χέρι ψάχνεις
που θα σε κρατά να μη χαθείς
στις απύθμενες χαράδρες
της ζωής και του θανάτου.
Τη ψυχή σου θα ΄πρεπε να αφήσεις
δωμάτιο κλειστό, χωρίς ίχνος φωτός,
πίσσα σκοτάδι.
Μα την ισχνή πανοπλία της, σχίζουν χαραμάδες,
πότε μπάζουν τις πρώτες ηλιαχτίδες
πότε τις ψεύτικες λάμψεις της νυκτός.
Αντί να γυρίσεις το κλειδί,
να ανθοφορήσει ο κήπος της ζωή σου,
πάλι ανοικτά αφήνεις,
ενώ οι ληστές να αρπάξουν καραδοκούν,
οι χειμώνες να παγώσουν απειλούν
τους σπόρους που με τόσο σθένος διαφύλαξες
από τόσες μπόρες, τόσες καταιγίδες.
Ακόμα δεν έμαθες, πότε θα μάθεις?
Πόσα άνθη θα τσαλαπατηθούν,
πόσα φρούτα θα λιωθούν,
πόσα παράσιτα θα μολύνουν
το κήπο της ψυχής σου?
Ακόμα να μάθεις…
Συντέλεια τω άλλω τρόπω…
Πριν από 2 ώρες
2 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Έλενα μου, είχα τη τιμή και τη τύχη να αναρτήσω πρώτος αυτό το ωραίο ποίημα σου και σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά που με εμπιστεύτηκες.
Στέκομαι στους τελευταίους στίχους
" πόσα παράσιτα θα μολύνουν
το κήπο της ψυχής σου?
Ακόμα να μάθεις…" και σκέφτομαι πόσα αλήθεια παράσιτα αφήνουμε να μας μολύνουν τη ψυχή.
Θα μάθουμε άραγε ποτέ να τα αποφευγουμε? Ή γινόμαστε τελικά θύματα των ιδίων των αισθημάτων μας? Απάντηση ακόμα δεν βρήκα
Ανδρέα, στην ουσία αυτό είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα μετά από 15ετή διακοπή γραφής,εσύ το ξέρεις καλά.Το έχω ελαφρώς τροποποιήσει όμως.Την απάντηση ούτε εγώ την έχω βρει ακόμη..τα αισθήματα μπορεί να μας παγιδεύουν σε λάθος καταστάσεις ίσως...αλλά η μη ύπαρξη αισθημάτων είναι χειρότερη καταδίκη κατά την ταπεινή μου άποψη.Άλλωστε μη ξεχνάς πως ότι είμαστε σήμερα οφείλεται κυρίως στις δύσκολες καταστάσεις που περνάμε..
Δημοσίευση σχολίου