EΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ,Τα λόγια σου

Τα λόγια σου μάζευα
λίγα λίγα ,ένα-ένα.
Επάνω τους κρεμόμουν,
ζαλιζόμουν σαν εκκρεμές.

Σχεδόν γυμνή μπροστά σου,
σαν βότσαλα τα γράπωνα,
να φέρνουν καλοκαίρι
σε ανήλιαγες μέρες του χειμώνα.

Σε τοίχο τα στόλισα
σε κορνίζα χρυσή.
Κάθε μέρα τα γυάλιζα
να λάμπουν στη καρδιά μου

Κάθε φορά που χάνεται η φωνή σου
οι μέρες στάζουν αρμύρα.
Τότε αγγίζω τις φυλαγμένες λέξεις,
αυτές που κρύψανε τη τρυφερότητά σου.

Μεγάλη αδυναμία μου
η δύναμη του λόγου.
Τις πράξεις σκεπάζει
απροστάτευτη μ’ αφήνει.

Παίρνω τις λέξεις σου
μορφή άθελά μου τις αλλάζω.
Της κουβέντας το παζλ,
προσπαθώ να ταιριάξω.

Αλοίμονο!
Κάποιο κομμάτι πάντα χάνω.
Κάποιο δικό μου κομμάτι πάντα βάζω.