Χλόη Κουτσουμπέλη-Το άδειο τίποτα

Το άδειο τίποτα
Το ακούω έξω να θροΐζει,
η κολλαριστή άσπρη μέρα
με τις δαντελένιες πεταλούδες
ξηλώνεται με βία,
τα ζευγάρια στους δρόμους μονά,
στο κεφάλι χαρτοσακούλες,
τα μάτια σκοτάδι.
Το ακούω μέσα στο δωμάτιο
βήχει, ασθμαίνει, καθώς
σέρνει το κουτσό του ποδάρι.
Ο γύρος του κόσμου
τελείωσε άδοξα για μας
τα μπαλόνια του αερόστατου ξεφούσκωσαν
το στοίχημα χάθηκε
η Λέσχη μας απέβαλε
φτάνουμε πάντα ένα λεπτό αργότερα
ή νωρίτερα
σε κάθε ραντεβού μας.
Κι έτσι το μόνο που μένει πια
είσαι εσύ
στοργικό
ευσπλαχνικό,
παχύρρευστο,
άδειο τίποτα που μας ρουφάς.