Χρόνια τώρα βρήκε η ορφάνια καταφύγιο στο βλέμμα.
Ερμητικά κλεισμένα παραθυρόφυλλα τα χείλη.
Τα χέρια, εργάτες ακούραστοι στο φέγγος της μέρας,
υπηρέτες άνεργοι στη πίσσα της νύχτας.
Μεσ’ την οικεία σιωπή που φέρνει το βράδυ,
η εγκατάλειψη το δωμάτιο μπορεί και γεμίζει.
Απέραντη γάζα μοναξιάς τυλίγει τα μέλη,
Άμυνα, αποστείρωση στην ανθρώπινη οδύνη.
Τι κι αν τα φώτα ανάβεις,
Τι κι αν αρχίζουν μουσικές να χορεύουν,
Τι κι αν περιοδικά ξεφυλλίζεις,
Τι κι αν αγαπημένα βιβλία διαβάζεις.
Πλέον οι νύχτες δύσκολα περνούν.
Μόνο τα βλέφαρα σα σφαλίσουν,
διασχίζοντας την πύλη των ονείρων
ίσως εκεί τα κόκκινα ίχνη φανούν.
Τότε ίσως γυαλίσει για λίγο
εκείνη η θαμπάδα που αλλοίωσε το βλέμμα.
μισῆται δὲ γυναῖκες ὀλίσβωσι χρήσονται → hated women use dildos
Πριν από 10 ώρες
.jpg)
6 ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑΤΑ:
Ένα όμορφο ποίημα όπου δίνεις πολύ παραστατικά αυτό το συναίσθημα που σου πνίγει τα βράδια και σου θαμπώνει τη μέρα.
Χαίρομαι που σου άρεσε Ανδρέα.Η μοναξιά είναι για πολλούς σήμερα η πιο ύπουλη αρρώστεια..
Ναι πράγματι... Οι νύχτες περνούν πολύ δύσκολα πια οπως και οι μερες
Γραφεις ομορφα Ελενα.
Να χεις ενα ομορφο βραδυ :)
Σε ευχαριστώ Μαρία μου.Χάρηκα που πέρασες. Eσύ μου έβαλες την ιδέα για το blog.. Όμορφη συνέχεια στη βραδιά σου..
ο εσωτερικος φακος της ψυχης σου ειναι σαν το ουρανιο τοξο που αντικατοπτριζεται στο χρωμα της
γραφης σου..συνεχισε..
κορινα
Ποιητικό το σχόλιο σου Κορίνα μου.. σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου..
Δημοσίευση σχολίου