EΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ-Η φωνή

Είχα ξεχάσει πώς είναι να σε ακούν.
Μιλούσα και η φωνή μου έπεφτε στο κενό,
σκόνταφτε σε υψωμένους τοίχους,
κοβόταν στην φλυαρία των άλλων.

Χτυπώντας σε αυτιά κλειστά
σε ακόμα πιο κλειστές ψυχές,
ο αντίλαλος σκορπιζόταν
σε γκρεμούς και σπηλιές.

Ζητούσε γέφυρες να βρει,
ποτάμια ζωής να ενώσει
που ρέουν παράλληλα
στο ατέλειωτο σύμπαν.

Τώρα φωνή μου,
ακούραστε μεταδότη της σκέψης
το φορτίο σου ελαφραίνει,
νομίζω οι θύρες έχουν ανοίξει.