ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ-Κάποτε

Σε μια στιγμή ανοίχτηκε η σχισμή,
στο πριν, στο τώρα, στο μετά,
στο χώρο και στο χρόνο.
Έρωτας ατόφιος, βαθύς, ξεπρόβαλλε.
Ασήκωτος, βαρύς σαν ατσάλι.
Εντός τον κράτησες κι ασάλευτη μένεις.
Δεν πρόλαβες, δεν είπες, δεν έδωσες.
Τώρα? Πώς να βαδίσεις με τόσο βάρος?
Σε ποια χείλη να μεταγγίσεις το πάθος?
Σε ποια μάτια να μιλήσει η σιωπή σου?
Μετέωρα στέκουν τα πρώτα φιλιά,
σκιές σε διάσταση άλλη.
Όλα συνεχίζουν δίχως αντίο.
Στου χρόνου την αλλαγή, με άλλη μορφή,
κάποτε θα βρεθούμε πάλι.
Κάπως αλλιώς, πιο νωρίς
πριν μας τυλίξουν τα πλοκάμια της ζωής.